Субҳидам уйғонар шошилиб,

Ибодатда узоқ чўкар тиз.

Машриқнинг кўзлари очилиб,

Энди ёруғ мўралаган кез.

У ўзини овутар ишда,

Машғулотлар ўтади - қувноқ.

Қаердандир, эҳтимол, тушдан

Жим кузатар уни бир нигоҳ.

Ҳамма уни қувватмакон дер,

Кулгу деса, шу қизни англар.

Билмасларки, кўнглида кўп сир,

Курагида не пайкон zanglar...

У табассум қилади майин,

Кўзларига қалқиса жола.

Бахтли, ёлғизлангани сайин,

Тақдир иши - Ҳаққа ҳавола.

Дарс беради - тарқайди ғашлик,

Ваъз ўқийди Абадий Ишқ деб.

Хонасида кутар бекаслик,

Сукунатлар - тунларига зеб.

Нолимайди, эслатмас ўзин,

Ҳеч кимсага сақламайди кек.

Унга ҳамроҳ матонат, тўзим,

Ўша қизнинг исми -  ЁЛҒИЗЛИК...

 

Ситорабону Шомуродова

Самарқанд давлат университети докторанти.